مرکز مشاوره و ارائه خدمات پرستاری در منزل نگین تاسیس 1380 دارای مجوز رسمی از وزارت بهداشت و درمان طرف قرارداد با بیمه بانک های تجارت ،  سپه و مرکزی  و رفاه کارگران و کشاورزی با کوله باری از تجربه و کادری مجرب از پزشک و پرستار ، فیزیوتراپ و گفتاردرمان و سایر حرف پزشکی آمادگی خود را جهت عقد قرارداد و ارائه خدمات پزشکی و پرستاری در منزل ، چکاپ پرسنلی ، ارائه خدمات بهداشت حرفه ای ، مشاوره در امور درمان و …. بصورت شبانه روزی اعلام میدارد.

از مزایای استفاده از خدمات پرستاری در منزل :

*  ایجاد امنیت روانی برای پرسنل خدوم

* دریافت  خدمات در کمترین زمان ممکن

*  دریافت  خدمات بصورت شبانه روزی

*  قطع ارتباط مالی بیمار با درمانگر

*  صرف وقت بیشتر درمانگر در ارائه خدمات

*  احتراز از اعزام بیمورد بیمار به مراکز بیمارستانی

* صرفه جوئی در زمان ، کمک به کاهش ترافیک شهری

*  و درنهایت کاهش هزینه های درمانی در درازمدت (از آنجا که بیمه های تکمیلی با تعریف تعرفه های بیمه ای و تحت پوشش قراردادن بیمه شوندگان خود میتوانند نه تنها از یک مزیت رقابتی جهت جذب بیشتر بازار استفاده نمایند بلکه با اجرای  طرح درمان در منزل  میتوانند در جهت کاهش پرداخت خسارتهای  درمانی گامی بلند و موثر بردارند.

با مدیریت مرکز بیشتر آشنا شوید

سرکار خانم مریم محمدخانی

کارشناس پرستاری و کارشناسی ارشد مدیریت MBA

دارای اولین مجوز پرستاری در منزل در سطح استان تهران

موسس و مدیر و مسئول فنی مرکز مشاوره و ارائه خدمات پرستاری در منزل نگین از سال 1380 تاکنون

هشت سال کارمند دانشگاه علوم پزشکی تهران در سمت سوپروایزر بالینی بیمارستان

هشت سال به عنوان رئیس اداره اعتبارات معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی تهران

ارزیاب ارشد نسل اول و دوم و سوم اعتباربخشی ملی بیمارستانها در محور مدیریت و رهبری در استان تهران و چندین استان کشور

مجری طرح تحول سلامت در خصوص بسته کاهش فرانشیز به عنوان نماینده دانشگاه علوم پزشکی تهران

کارشناس گروه پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد شهرستان ورامین به مدت یکسال

مربی کارورزی مدیریت پرستاری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران در سه دوره

عضو انجمن صنفی پرستاری

عضو کارگروه تعرفه نظام پرستاری

مجموعه خدمات پرستاری در منزل نگین بنا به استراتژی ها و ماموریتهای حرفه ای خود در نظر دارد با جذب نیروهای وفادار و متخصص و با حس مسئولیت نسبت به مشتریان ،شرایط مطلوبی را فراهم سازد تا خدمات ما با بهترین کیفیت در سطح تهران بزرگ به شما همشهریان عزیز ارائه شود.

منشور اخلاقی و رفتاری تیم  پرستاری در منزل نگین

تمام زخم‌هاى باز به‌نحوى به‌وسيلهٔ باکترى که از عامل جراحت، از هوا، يا از تنفس يا انگشت‌هاى امدادگر ناشى مى‌شود، آلوده مى‌شوند. بعضى از اين باکترى‌هاى زيان‌آور به‌وسيلهٔ خونريزى به بيرون از بافت‌هاى آسيب‌ديده رانده مى‌شوند. بقيهٔ باکترى‌هائى که باقى مى‌مانند معمولاً به‌وسيله سلول‌هاى (گلبول) سفيد خون نابود مى‌شوند و زخم تميز و سالم مى‌ماند (به مبحث سيستم لنف مراجعه شود). درمان عادى امدادگر در مورد زخم‌ها شامل جلوگيرى از عفونت هم مى‌شود. اگر جراحت پس از حدود ۴۸ ساعت کاملاً خوب نشد ممکن است به‌علت غبار، بافت‌هاى مرده، اشياء خارجى و (يا) ميکروب‌هائى که احتمالاً در زخم باقى مانده‌اند عفونى شده باشد. اگر عفونت گسترش يابد ممکن است پى‌آمدهاى وخيمى در بر داشته باشد. عفونت ممکن است وارد گردش خون شده و به ساير قسمت‌هاى بدن برسد. که درنتيجه باعث نابودى بافت‌هاى مختلف بدن شده و گاهى منجر به مرگ مى‌شود.

عوارض و نشانه‌ها:

۱. زياد شدن درد و سوزش زخم.

۲. زياد شدن ورم و قرمزى زخم و ازدياد حرارت بافت‌هاى اطراف زخم.

۳. ممکن است چرک از زخم تراوش کند.

۴. اگر عفونت حاد باشد مصدوم دچار تب، عرق کردن، تشنگي، لرز و بى‌حالى مى‌شود.

۵. ورم و حساسيت در غده‌هاى لنفي.

۶. يک دنبالهٔ قرمز کمرنگ (مجارى لنفى عفونى شده) احتمالاً در سطح قسمت داخلى بازوها يا ساق پا به سمت غده‌هاى لنفى مشاهده مى‌شود.

– هدف :هرچه زودتر نزد پزشک برويد.

– سيستم لنف:عبارت است از شبکه‌اى از رگ‌هاى موئين که در فاصله‌هاى مختلف به يکديگر مى‌پيوندند و تشکيل مجراهاى لنفى را مى‌دهند. مجراهاى لنفى در مسير خود از غده‌هاى کوچک متعددى مى‌گذرند که گره‌هاى لنفى (غده‌هاى لنفي) ناميده مى‌شوند. مايعى که آن را لنف مى‌ناميم از بافت‌ها به مجراهاى لنفى جريان مى‌يابد و اين مايع داراى سلول‌ها (گلبول‌هاي) سفيد است، اين سلول‌ها قادر هستند باکترى‌ها يا سلول‌هاى مرده را به درون خون بکشند و نابود سازند. اين سلول‌ها در حين عبور (مايع) لنف از گره‌هاى لنفى رسوب مى‌کنند. در واقع گره‌هاى لنفى اين سلول‌ها را به دام مى‌اندازند و نابود مى‌کنند و به اين وسيله مانع از بازگشت آنها به گردش خون مى‌شوند. اين سيستم کلاً به حفاظت از بدن در برابر عفونت کمک مى‌کند. در بدن سه ناحيهٔ اصلى از گره‌هاى لنفى سطحى وجود دارد: گردن، زير بغل و کشالهٔ ران. زمانى که اين غده‌ها بر اثر عفونت تحريک شوند متورم و دردناک مى‌شوند.

– درمان :

۱. زخم را با يک تکه پارچه غير آغشته به دارو و استريل يا چيزى مشابه آن که تميز باشد بپوشانيد و روى آن را باندپيچى کنيد.

۲. عضو مجروح را بالا ببنديد، و به ويژه اگر ورم کرده باشد آن را به‌وسيلهٔ از شانه آويزان کردن بى‌حرکت کنيد.

۳. مصدوم را به بيمارستان برسانيد.- عفونت کزاز (آرواره قفل کردن):ميکروب‌هاى کزاز موجود در زخم، ماده‌اى سمى توليد مى‌کنند که در اعصاب بدن پخش شده و سبب گرفتگى (اسپاسم) شديد عضلانى به‌ويژه در آرواره‌ها مى‌شوند که به‌همين سبب به آن نام آرواره قفل‌کن داده‌اند. اين عفونت بسيار خطرناک است و اگر در مراحل اوليه خود درمان نشود، درمان آن در مراحل پيشرفته خيلى مشکل خواهد بود و احتمالاً به مرگ مصدوم منجر خواهد شد. هر زخمى خطر عفونى شدن را به‌همراه دارد. اما خطر عفونت کزاز در زخم‌هاى کثيف، به‌ويژه زخم‌هاى آلوده به خاکى که حيوانات روى آن چرا مى‌کنند و هم‌چنين در زخم‌هاى عميق که داراى بافت‌هاى مرده است؛ يا در زخم‌هائى که در آن شيء خارجى فرو رفته است، بيشتر است. هرکسى بايستى برعليه کزاز به‌طور منظم واکسينه شود، مجروحى که اصلاً برعليه کزاز واکسينه نشده يا از مدت تزريق، مدت‌ها گذشته است حتماً بايستى به پزشک مراجعه کند.

جهت مشاوره یا پانسمان زخم عفونی و بدبو در منزل با ما تماس بگیرید.

۲۲۷۶۶۰۸۰
۲۲۷۶۶۰۹۰

معمولاً سه نوع زخم سرطاني در پوست ديده مي‌شود.

يكي از آن‌‌ها ملانوماست كه خال‌‌‌هاي رنگي و زخمي هستند كه سرطاني شد‌‌ه‌اند و بد‌ترين نوع سرطان‌‌‌هاي پوست هستند، 
دو زخم سرطاني ديگر پوست كه نسبتاً هم شايع هستند و بيشترين تعداد سرطان‌‌‌ها را در جهان و در كشور ما تشكيل مي‌دهند اما ميزان كشندگي آنها پايين است، عبارتند از:
1) سرطان سلول‌‌‌هاي پوششي پوست. (SCC)
2) سرطان سلول‌‌‌هاي پايه پوست . (BCC)

اين زخم‌‌‌ها بيش‌تر در نقاطي از بدن پيدا مي‌شوند كه در معرض تابش آفتاب قرار دارند. اشعه ماوراي بنفش موجود در نور خورشيد، عامل اصلي اين بيماري‌زايي است.
زخم‌‌‌ها اندازه‌‌‌هاي مختلف داشته و از يك جوش كوچك تا چند سانتي‌متر مربع متفاوت هستند.

سرطان‌‌هاي سلول‌‌هاي پايه (BCC) پوست خوش‌خيم‌تر از سرطان سلول‌‌‌هاي پوششي بوده و آسان‌‌تر به درمان جواب مي‌دهند. هر زخمي كه در سرو صورت و گردن پيدا شده و مدتي از آن گذشته اما بهبودي نيافته است، بايد تحت مراقبت‌ جدي تشخيصي قرار گرفته و نوع آن مشخص شود.

سرطان‌‌‌هاي پوست روز به‌روز در حال افزايش هستند، در سراسر دنيا در 10 سال گذشته رقم‌ آن‌‌ها به بيش از 10 برابر رسيده است كه اين افزايش در زنان بسيار بيش‌تر و محسوس‌‌‌تر از مردان است.

سرطان پوست با زخم های پیش سرطانی شروع می شود؛ زخم هایی که سرطان نیستند اما به مرور زمان سرطانی می شوند

تحقیقات نشان داده که ۴۰ تا ۵۰ درصد سفیدپوستانی که به ۶۵ سالگی رسیده اند، حداقل به یکی از انواع سرطان پوست مبتلا می شوند. بنابراین بهتر است زخم های پیش سرطانی یا ابتدایی ترین نشانه های سرطان پوست را بشناسید و از همان مراحل اولیه درمان را شروع کنید.

● شاخی شدن اکتینیک

این زواید تکه های کوچک فلس مانندی هستند که در اثر قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب معمولا روی سر، گردن یا دست ها (می توانند در قسمت های دیگر هم باشند) به وجود می آیند. این ضایعات پیش سرطانی عموما در افراد ۴۰ سال به بالا دیده می شوند. افرادی که پوست و چشم های روشن و موهای بور یا قرمز دارند، بیشتر در معرض خطرند و البته تشخیص و درمان به موقع می تواند از پیشرفت این وضعیت ناخوشایند جلوگیری کند.

● لب کشاورزان

برخی زخم های پیش سرطانی مثل مورد قبل اند اما معمولا در لب پایینی دیده می شوند و آن را فلس مانند، خشک و ترک خورده می کنند. گاهی هم لب باد می کند و خطوط مرزی آن محو و چروک هایش برجسته می شوند. سهل انگاری در مواجهه با این زخم های پیشسرطانی، می تواند آنها را به سرطان سلول های سنگ فرشی تبدیل کند.

● سرطان شاخی

در قسمت های قرمز پوست، زواید قیفی یا شاخی شکلی از جنس ترکیب های کراتینی (پروتئین ناخن) رشد می کنند. شکل و اندازه این ضایعات در افراد مختلف متفاوت است و می توانند به سرطان سلول های سنگفرشی منجر شوند. بزرگسالانی که پوست روشن و سابقه قرار گرفتن در معرض آقتاب شدید را دارند کاندیدای خوبی برای این ناراحتی پوستی هستند.

● خال ها

به ندرت اتفاق می افتد که خالی سرطانی شود اما خال های غیرطبیعی و خاص ممکن است به مرور زمان سرطانی شوند. خال های معمولی در طول زمان صاف یا برآمده می شوند. سطح آنها نرم، دایره ای یا بیضوی شکل است و درنهایت به اندازه یک مداد پاک کن رشد می کنند.

خال های معمولی در نوجوانی و جوانی رشد خود را می کنند بنابراین اگر خالی از دوران میانسالی به بعد رشد کرد باید به آن مشکوک شد.

خال های گوشتی غیرمعمول، خال های غیرطبیعی سرطانی نیستند اما می توانند سرطانی بشوند. این خال ها در قسمت های مختلف بدن رشد می کنند؛ چه قسمت هایی که در معرض آفتاب اند چه قسمت هایی که از آفتاب محافظت می شوند، بزرگ اند (بزرگ تر از نیم سانتی متر) و اشکال غیرطبیعی و رنگ های متنوعی از جمله صورتی قرمز، قهوه ای مایل به زرد و قهوه ای دارند.

پيش زمينه‌ها
معمولاً سه عامل پيش زمينه براي سرطان‌‌‌هاي پوست شناخته و معرفي مي‌شوند:
1) قرار گرفتن در معرض تابش مستقيم آفتاب: مهم‌ترين عامل به وجود آورنده است و بايد كشاورزان، كارگران و كساني كه در آفتاب كار مي كنند با استفاده از كلاه‌‌‌هاي آفتابي از آن احتراز كنند.

تغيير سبك زندگي به ويژه در زناني كه سطح بيش‌تري از بدن خود را در معرض آفتاب قرار مي‌دهند، از دلايل مؤثر افزايش اين بيماري است.

خوشبختانه در كشور ما كه زنان از پوشش اسلامي برخوردار هستند، برخلاف همه كشورهاي غيراسلامي، چنين افزايشي در ميزان سرطان پوست در خانم‌‌‌ها ديده نمي‌شود. كاهش ضخامت لايه اوزن و كاهش اثرات محافظتي آن در اشعه ماوراي بنفش از دلايل مؤثر است.

2) خشكي پوست: خشك بودن پوست و پوسته ريزي آن نيز از پيش زمينه‌هاي سرطان به‌حساب مي‌آيد كه بايد با مراقبت‌‌‌هاي مناسب درمان شود.
3) كاهش سطح ايمني بدن: به هر دليلي كه سطح ايمني بدن پايين آيد، مثلاً در كساني كه پيوند عضو شده و دارو مصرف مي‌كنند، احتمال پيدا شدن سرطان پوست افزايش مي‌يابد.

اين زخم‌‌‌هاي سرطاني در كساني كه پوست روشن دارند، بيش‌تر از تيره پوستان ديد مي‌شود. محل‌‌‌هاي شايع زخم‌‌‌ها عبارت‌ است از گونه‌‌‌ها، پلك‌‌‌ها، بيني، گردن، پوست سر و هر جايي كه بيش‌تر در معرض تابش آفتاب قرار گيرد.

درمان
اگر چه درمان زخم‌‌‌هاي سرطاني پوست (SCC, BCC) برحسب اندازه و محل قرار گرفتن آن‌‌ها فرق مي‌كند اما بهترين روش درماني هنوز هم جراحي است كه بايد زخم به‌طور كامل با حاشيه‌‌‌هاي سالم برداشته شود. معمولاً اين زخم‌‌‌ها نجيب هستند و به اين درمان جواب داده و كاملاً خوب مي‌شوند.
در مواردي كه زخم‌سرطان پوست عود مي‌كند و يا به دليل محل قرار گرفتن آن نمي‌توان با حاشيه كاملاً سالم آن را برداشت، از اشعه درماني (راديو‌تراپي) كمكي هم استفاده مي‌شود.

در زخم‌‌‌هاي كوچك‌تر كه در آنها بيمار تمايل به جراحي ندارد و يا اصلاً نمي‌تواند كانديد خوبي براي عمل باشد، به‌طور اوليه از اشعه درماني استفاده مي‌شود كه تقريباً معادل جراحي نتيجه خوب خواهد داشت.

بيماري شريان هاي محيطي

اين بيماري ها تظاهري از اترواسكلروز سيستميك است ومعمولا حدود 12% از افراد بزرگسال را درگير مي كنندوشايع ترين تظاهر آن لنگيدن متناوب ( عدم توانايي تداوم در راه رفتن ) مي باشد و شايع ترين علت بيماري مسدود كننده شريان هاي محيطي نيز همين اترواسكلروز است .

يك پلاك پايداراترواسكلروتيك به خوبي تحمل مي شود اما ، ناپايدار شدن پلاك ( كه سبب پارگي آن وفعال شدن سيستم انعقادي مي گردد ) ، ميتواند اندام يا زندگي بيمار را به خطر بياندازد.

دردرگيري اندام ها به نكات زير دقت كنيد :

1 ) خونرساني نا كافي به عضو هدف دربيشتر موارد باعث درد مي شود . دراندام تحتاني(پا) معمولادرد دريك گروه عضلاني درپايين شريان گرفتار احساس مي شود. اين درد در هنگام فعاليت ايجاد ، ودرهنگام استراحت برطرف مي شود. (به عنوان مثال درد ساق پا نشان دهنده درگيري شريان ها درناحيه ران ودرد درباسن نشان دهنده مشكلات انسدادي شريان ها درمنطقه لگن فرد مي باشد)

2 ) درد درهنگام استراحت نشان دهنده بيماري انسدادي شديد است . اين نوع درد ثابت است و در پا حس مي شود (نه در گروه هاي عضلاني مختلف).
محل شاخص اين نوع درد ، محل اتصال استخوان هاي كف پايي به قاعده انگشتان پا است (با آويزان كردن پا اين نوع درد برطرف مي شود .)

ممكن است بيمار براي افزودن فشار هيدرواستاتيك (براي راندن خون به جلو) ، در حال نشسته ويا در حال كه پاي وي از تخت آويزان است ،بخوابد.

در معاينات بيمار نبض ها و فشار خون بسيار مهم هستند.و همچنين شاخص مچ پا – بازو (ABI) به صورت نسبت فشار خون سيستولي مچ پا
به بيشترين فشار خون سيستولي بازو محاسبه مي شود:

1 ) ABI برابر يا بيشتر از 1 طبيعي است .

2) در بيماران مبتلا به درد درهنگام استراحت و گانگرن ، ABI كمتراز3/0 است.

نكته : در بيماراني كه دچار عروق به شدت كلسيفيه هستند اين آزمون كمتر قابل اعتماد است .

دقيق ترين روش براي تشخيص بيماري شرياني محيطي، ABI است

ABI كمتر از 9/0 براي PAD تشخيصي محسوب مي شود.

ارتباط بين PAD و سيگار كشيدن بيشتر از ارتباط بين سيگار كشيدن و بيماري عروق كرونر قلب است .

در ديابت PAD شديد تر است در اين حالت درگيري اوليه عروق بزرگ با بيماري شديد عروق ريز همراه است .

آمبولي در محل سه شاخه شدن شريان پوپليته ، مي تواند باعث از بين رفتن نبض هاي پا بشود.

# علائم مربوط به ايسكمي (نرسيدن خون كافي ) تهديد كننده اندام :

1 ) درد در هنگام استراحت : درد هنگام استراحت ثابت است و اغلب در پنجه پا وبر روي مفاصل بين استخوان هاي كف پايي با قاعده ي

انگشتان ، احساس مي شود.اين درد در هنگام شب تشديد مي شود و براي بر طرف شدن درد بيمار ناگزير پاي خود را آويزان مي كند .

( ممكن است بيمار بگويد كه برروي صندلي و يا در حاليكه پاي او ازتخت آويزان است ، مي خوابد ). اين نوع درد ، شديد و سركش است و ممكن است حتي به مواد مخدر نيز پاسخ ندهد.

2 ) زخمي شدن : زخمهايي كه به علت كاهش شديد جريان خون ايجاد مي شوند غالبا” انگشتان رادرگير مي كنند . گاهي نيز زخم در پشت پا ايجاد مي شود .

3 ) گانگرن (سياه شدن ): گانگرن نيز ابتدا انگشتان راگرفتار مي كنند.

زخم واریسی

زخم واریس یک زخم سطحی روی پوست است و زمانی که سیاهرگ نمی‌تواند خون را به عقب و به سمت قلب بازگرداند ایجاد می‌شود. زخم‌های واریس غالباً نشانه ابتلا به بیماری واریس وریدی در مراحل پیشرفته است. زخم‌های واریسی می‌توانند یک مشکل طولانی مدت برای مبتلایان باشند اما می‌توان آن‌ها را با روش‌های درمانی مناسب به سرعت درمان کرد. با درمان رگ واریسی می‌توان از ایجاد زخم‌های واریسی پیشگیری کرد. این زخم‌ها معمولاً در اطراف قسمت پایین پا، بالای مچ پا و زیر ماهیچه ساق پا شکل می‌گیرند.

زخم‌های واریسی غالباً ظاهر و علائم ناخوشایندی دارند. این زخم‌ها در مراحل پیشرفته بیماری واریس ایجاد شده و باید به وسیله یک متخصص واریس تحت درمان قرار گیرند. گزینه‌های درمانی موجود برای ریشه‌کن کردن این زخم‌ها بسیار مؤثر هستند. در صورت داشتن هر گونه سؤال در خصوص زخم واریس و جهت تعیین وقت قبلی در کلینیک زخم می‌توانید با شماره‌ 5248024-0912 تماس حاصل فرمایید.

چگونه واریس موجب ایجاد زخم می‌شود؟

سیاهرگ‌ها در پا لوله‌هایی هستند که خون را از سمت پا به سمت قلب حمل می‌کنند. این سیاهرگ‌ها یک دریچه یک طرفه دارند که فقط اجازه می‌دهند که خون به سمت بالا حرکت کند و از بازگشت خون به سمت پایین جلوگیری می‌کند. در برخی از افراد، این دریچه‌ها به درستی کار نمی‌کنند یا به علت ترومبوز (لختگی خون) در سیاهرگ آسیب دیده‌اند. اگر این دریچه‌ها آسیب ببینند، خون در مسیر اشتباه در رگ جریان می‌یابد که در نتیجه در هنگام ایستادن فشار زیادی را به رگ وارد می‌کند. این فشار زیاد غیرعادی باعث آسیب‌دیدگی پوست و ایجاد زخم می‌شود. زخم‌های واریسی معمولاً در زنان بیش از مردان دیده می‌شود. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری در سنین بین 50 تا 70 سالگی قرار دارند. زخم‌های واریسی معمولاً در قسمت پایین پا دیده می‌شوند.

دلایل ایجاد زخم‌های واریسی
اگر پس از آسیب‌دیدگی‌های جزئی در پا مشکلی در گردش خون در رگ‌های پا ایجاد شود، زخم وریدی پا ممکن است به وجود آیند. در صورت بروز این مشکل، فشار داخل سیاهرگ افزایش می‌یابد. این فشار بالای مداوم می‌تواند به مرور عروق کوچک خونی در پوست را دچار آسیب کرده و آن‌ها را شکننده کند. در نتیجه، پوست شما به راحتی شکسته و پس از ضربه یا کشش، این زخم‌ها ایجاد می‌شوند.

علائم
علائم اولیه زخم‌های واریسی عبارتند از:

تورم، سنگینی و گرفتگی پا
پوست سفت و سخت شده به رنگ قهوه‌ای، بنفش یا قرمز تیره (این نشانه تجمع خون است)
احساس خارش و گزگز

علائم و نشانه‌های زخم‌های واریسی عبارتند از:

زخم‌های سطحی قرمز رنگ که در برخی موارد با بافت‌های زرد رنگ پوشیده شده‌اند.
مرز و شکل زخم‌ها غیریکنواخت است.
پوست اطراف ممکن است درخشان، سفت و گرم شده و تغییر رنگ یابد.
درد و سنگینی پا
اگر زخم عفونی شود، ممکن است بد بو شده و چرک از آن تخلیه شود.

در صورتی که زخم واریس شما عفونی شده، علائم زیر را مشاهده خواهید کرد:

درد تشدید شونده
تخلیه مواد سبزرنگ و ناخوشایند از محل زخم
قرمزی و تورم پوست اطراف زخم
بالا رفتن دمای بدن (تب)

چه کسانی در معرض خطر قرار دارند؟

برخی از عواملی که احتمال ابتلا به زخم‌های واریسی را افزایش می‌دهند عبارتند از:

چاقی یا اضافه وزن: چاقی یا اضافه وزن احتمال افزایش فشار بر عروق پا را افزایش می‌دهند.
اگر شما در راه رفتن دچار مشکل هستید: این می‌تواند باعث ضعف عضلات ساق پای شما شده که بر گردش خون در عروق پا تأثیر می‌گذارد
ترومبوز (لخته شدن خون) در عروق عمیق قبلی: لخته‌های خون که در پا شکل می‌گیرند ممکن است باعث آسیب‌دیدگی دریچه‌ها در عروق شوند.
افزایش سن
تشخیص
متخصص واریس از شما در مورد علائم همراه با زخم‌های واریسی ایجاد شده در پاها سؤالاتی می‌پرسد. آنها تلاش می‌کنند با این سؤالات بیماری‌های زمینه‌ای یا آسیب‌دیدگی‌های قبلی که باعث ایجاد زخم‌های واریسی شده‌اند مانند آنچه در زیر به آنها اشاره شده است را مشخص کنند:

دیابت
ترومبوز وریدی عمیق
جراحت یا عمل جراحی در پای مبتلا
سابقه ابتلا به زخم‌های واریسی
پزشک ممکن است دستور انجام آزمایش‌هایی مانند اولتراسوند داپلر، بیوپسی پوست و پج تست را برای تأیید تشخیص بدهد.

درمان
تمیز کردن و پانسمان کردن زخم‌ها

اولین گام، برداشتن بافت‌های باقی مانده و مرده زخم و پانسمان مناسب زخم است. با این کار شرایط مناسب برای بهبودی زخم فراهم می‌شود. یک پانسمان ساده غیر چسبنده برای این کار کافی است. این پانسمان معمولاً هفته‌ای یک مرتبه تعویض می‌شود. بسیاری از مردم خودشان می‌توانند تحت نظارت متخصص زخم را تمیز کرده و پانسمان آن را تعویض نمایند.

بالا نگه داشتن پا

هر چه پا را بالاتر نگه دارید، فشار کمتری بر عروق آن وارد می‌شود. اگر پا بالاتر از سطح قلب قرار گیرد، فشار درون عروق پا در سطح طبیعی قرار می‌گیرد. در هر زمانی که می‌توانید پاهای خود را بالا نگه دارید، برای این کار می‌توانید یک بالش زیر پای خود قرار دهید. قسمت انتهایی تخت خود را بالا ببرید (حدود 10 سانتی‌متر) تا پاهای شما بالاتر از سطح قلب شما قرار گیرند. هدف این است که از نیروی جاذبه برای گردش خون در جهت صحیح به سمت قلب کمک بگیرید. با این کار تورم پاها و فشار وارد بر عروق خونی در پاها و در زخم‌های واریسی کاهش یابد.

درمان بافت مبتلا به عفونت

تا زمانی که زخم‌ها عفونی نشده باشند نیازی به مصرف آنتی‌بیوتیک نیست. این زمانی است که زخم‌ها دردناک‌تر شده و پوست اطراف آنها قرمز، گرم و متورم می‌شود.

باندهای فشاری یا جوراب‌های واریس

برای کم کردن فشار وارده بر رگ‌های پا در زمانی که می‌ایستید، ممکن است لازم باشد که از جوراب‌های مخصوص واریس یا باندهای های فشاری استفاده کنید. چندین لایه بانداژ برای کنترل فشار داخل عروق لازم است. زمانی که زخم‌ها بهبود یافتند، باید استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس را ادامه دهید تا از بروز دوباره زخم‌های واریسی پیشگیری شود. جوراب‌های مخصوص واریس باید دقیقاً متناسب با پاهای شما باشند.

روش‌های جراحی برای درمان زخم‌های واریسی

زمانی که روش‌های درمانی متداول برای درمان زخم‌های واریسی مؤثر واقع نمی‌شوند باید روش‌های جراحی مورد ملاحظه قرار گیرند به خصوص اگر زخم‌ها بسیار دردناک و بزرگ شده باشند. نخست محل واریس و سیستم عروقی باید مورد ارزیابی قرار گیرد، عفونت‌ها برطرف شوند و بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا ترومبوفیلی (تمایل به لخته شدن خون) کنترل شوند. به کمک روش‌های جراحی می‌توان برگشت وریدی را کاهش داد، فرایند بهبودی را تسریع کرد و از عود دوباره زخم‌های واریسی پیشگیری کرد. گزینه‌های جراحی برای درمان نارسایی وریدی شامل ابلیشن سیاهرگ صافن، قطع ورید با جراحی آندوسکوپی رگ و برداشتن رگ‌های آسیب‌دیده با عمل جراحی واریس، عمل برداشتن ورید، اسکلروتراپی و لیزر درمانی هستند.

درمان زخم‌های واریسی چه مدت طول می‌کشد؟
سال‌های زیادی طول می‌کشد تا بیماری واریس باعث ایجاد زخم‌های واریسی شود بنابراین طبیعی است که درمان زخم‌های واریسی هم زمان زیادی لازم داشته باشند. با این که بیشتر زخم‌های واریسی ظرف مدت 3 تا 4 ماه بهبود می‌یابند اما ممکن است بخشی از آنها زمان بیشتری برای بهبودی لازم داشته باشند. حتی در زخم‌های مقاوم هم در نهایت، درمان موفقیت‌آمیز خواهد بود.

پیشگیری
بهبودی و التیام زخم‌های واریسی به معنی پایان یافتن مشکلات نیست. با این که ظاهر پوست سالم به نظر می‌رسد ولی هنوز بیماری‌های زمینه‌ای باقی مانده‌اند و باید اقدامات احتیاطی برای پیشگیری از بروز دوباره زخم‌های واریسی انجام شود که برخی از آنها عبارتند از:

در تمام طول روز از جوراب‌های مخصوص واریس استفاده کنید. (یا در موارد شدیدتر از بانداژ استفاده کنید)
هر موقع که می‌توانید پاهای خود را بالا نگه دارید.
از کرم‌های مرطوب‌کننده پوست استفاده کنید تا پوست شما خشک نشود.
وزن خود را کاهش داده، میوه‌های تازه مصرف کنید، ورزش کرده و استعمال دخانیات را متوقف کنید تا زخم‌های واریسی شما التیام یافته و سلامت عمومی بدن شما نیز بهبود یابد.
ساق پا و پاهای خود را به طور مرتب معاینه کنید. به پوست زخم‌ها یا تغییرات رنگ پوست توجه کنید.
در هنگام نشستن، انگشتان پای خود را حرکت دهید، پاهای خود را بالا و پایین برده و مرتب پیاده‌روی کنید.
از چهارزانو نشستن اجتناب کنید.
اولتراسوند عروقی انجام داده و با جراح عروق در مورد لزوم انجام عمل‌های جراحی مشورت کنید.
اگر شما ملزم به ایستادن‌های طولانی مدت هستید، سعی کنید وضعیت خود را مرتباً تغییر دهید.

سوختگی نوعی آسیب به گوشت یا پوست است که بر اثر گرما، برق، مواد شیمیایی، اصطکاک یا پرتو به وجود می‌آید. سوختگی‌هایی که تنها بر سطح پوست اثر می‌گذارند را سوختگی‌های سطحی یا سوختگی‌های درجه اول می‌نامند. سوختگی با ضخامت نسبی یا سوختگی درجه دوم هنگامی اتفاق می‌افتد که لایه‌های زیرین پوست آسیب می‌بینند. در سوختگی با ضخامت کامل یا سوختگی درجه سوم به همه لایه‌های پوست آسیب می‌رسد. در سوختگی نوع چهارم بافت‌های عمیق‌تر مانند عضلات یا استخوانآسیب می‌بینند.
درمان مورد نیاز به شدت سوختگی بستگی دارد. سوختگی‌های سطحی را می‌توان به وسیله مسکن درمان کرد، در حالیکه سوختگی‌های شدیدتر نیازمند درمان مداوم در مراکز سوختگی ویژه می‌باشند. قرار دادن محل سوختگی زیر شیر آب می‌تواند به تسکین درد کمک کند و آسیب را کاهش دهد؛ با این وجود تماس طولانی با آب ممکن است باعثسرمازدگی شود. در سوختگی با ضخامت نسبی لازم است محل سوختگی را با آب و صابون شست‌وشو داد و سپس پانسمان کرد. مشخص نیست در مورد آبله‌ها باید چه اقدامی انجام داد ولی احتمالاً کار منطقی این است که به آن‌ها دست نزنیم. معمولاً در سوختگی‌های نوع سوم به درمان‌های جراحی مانند پیوند پوست نیاز است. معمولاً سوختگی‌های وسیع نیازمند چندین مرحله تزریق وریدی هستند زیرا واکنش التهابی متعاقب باعث کم شدن محسوس جریان مویرگ و خیز می‌شود. رایج‌ترین مشکل در رابطه با سوختگی مربوط به عفونت است.
اگرچه سوختگی‌های وسیع می‌توانند باعث مرگ شوند اما درمان‌های جدید که از سال ۱۹۶۰ ابداع شده‌اند به طور قابل توجهی مرگ ناشی از سوختگی را به ویژه در کودکان و نوجوانان کاهش داده‌اند. حدود ۱۱ میلیون نفر در جهان نیازمند درمان دارویی اند و هر ساله ۳۰۰۰۰۰ نفر در اثر سوختگی می‌میرند. در آمریکا نزدیک به ۴۰٪ از افرادی که درمراکز سوختگی پذیرش می‌شوند بر اثر صدمات ناشی از سوختگی می‌میرند. پیامد دراز مدت سوختگی در مرحله اول به وسعت سوختگی و سن فرد بستگی دارد.
علائم و نشانه‌ها
ویژگی‌های سوختگی به عمق آن بستگی دارد. در سوختگی‌های سطحی فرد آسیب دیده دو یا سه روز درد دارد و در طول روزهای بعدی پوست ناحیه‌ای که دچار سوختگی شده کنده می‌شود. افرادی که از سوختگی‌های شدیدتر رنج می‌برند، بیشتر از فشار روحی نارضایتی و شکایت دارند تا از درد ناشی از سوختگی. افرادی که دچار سوختگی‌های با ضخامت کامل هستند ممکن است به طور کامل نسبت به سوزن زدن یا لمس خفیف بی‌تفاوت باشند. اگرچه سوختگی‌های سطحی به رنگ قرمز هستند، سوختگی‌های شدید ممکن است به رنگ صورتی، سفید یا سیاه باشند. سوختگی‌های اطراف دهان یا سوختگی سطحی موهای داخل بینی می‌تواند نشانگر سوختگی مجاری تنفسی باشد، اما این یافته‌ها قطعی نیستند. نشانه‌های نگران کننده تر شامل این موارد می‌باشد: تنگی نفس، گرفتگی صدا و صدای گوشخراش یا خس خس سینه. خارش در طول فرایند بهبود طبیعی است و در ۹۰٪ افراد بالغ و تقریباً در همه کودکان اتفاق می‌افتد. ممکن است در مورد آسیب‌های ناشی از برق، احساس کرختی یا مور مور برای مدت طولانی ادامه داشته باشد. ممکن است سوختگی‌ها اختلالات عاطفی و روانی را به همراه داشته باشد.
علت
سوختگی‌ها توسط منابع خارجی زیادی از جمله منابع گرمایی، شیمیایی، الکتریکی و تشعشعی به وجود می‌آیند. رایج‌ترین عوامل سوختگی در آمریکا عبارت است از: آتش یا شعله (۴۴٪)، آب گرم (۳۳٪)، وسایل داغ (۹٪)، برق (۴٪) و مواد شیمیایی (۳٪).بیشتر(۶۹٪) آسیب‌های ناشی از سوختگی در خانه یا محل کار اتفاق می‌افتند، و اکثر آن‌ها ناخواسته اتفاق می‌افتند، این در حالی است که ۲٪ بر اثر حمله توسط یک فرد و ۲–۱٪ نتیجه اقدام به خودکشی است.  این منابع می‌تواند باعث به وجود آمدن صدمات تنفسی به مجاری تنفسی و/یا شش‌ها شود که در ۶٪ سوختگی‌ها رخ می‌دهد. سیب‌های ناشی از سوختگی اغلب در بین افراد فقیر اتفاق می‌افتد. سیگار کشیدن یک عامل ریسک می‌باشد، این در حالی است که مصرف الکل یک عامل ریسک به حساب نمی‌آید. معمولاً سوختگی‌های مربوط به آتش بیشتر در مناطق سردسیر اتفاق می‌افتد. عوامل ریسک مشخص در کشورهای در حال توسعه شامل آشپزی در فضای باز یا بر روی زمین و همچنین ناتوانایی‌های رشدی در کودکان و بیماری‌های مزمن در بزرگسالان می‌باشد.
گرما
در آمریکا آتش و مایعات داغ رایج‌ترین عوامل سوختگی هستند. سیگار ۲۵٪ و وسایل گرمایشی ۲۲٪ علل آتش‌سوزی‌های خانه که منجر به مرگ می‌شود را تشکیل می‌دهند. تقریباً نیمی از آسیب‌ها بر اثر اقدام به درست کردن آتش می‌باشد. سوختگی با آب یا بخار داغ به وسیله گازها یا مایعات داغ به وجود می‌آید و در اکثر اوقات به وسیله تماس با مایعات داغ و آب شیر داغ در دستشویی یا حمام، روغن داغ یا بخار آب اتفاق می‌افتد. آسیب‌های ناشی از سوختگی با آب یا بخار داغ بیشتر در کودکان زیر پنج سال رایج است و در آمریکا و استرالیا، این گروه در حدود دو سوم سوختگی‌ها را تشکیل می‌دهند. تماس با اشیای داغ تقریباً علت ۲۰–۳۰٪ سوختگی‌ها در کودکان می‌باشد. به طور کلی سوختگی با آب یا بخار داغ سوختگی نوع اول یا دوم هستند، اما اگر تماس فرد زیاد باشد ممکن است سوختگی نوع سوم نیز اتفاق بیفتد. آتش بازی یکی از رایج‌ترین عوامل سوختگی به ویژه در ایام تعطیلات در بسیاری از کشورها می‌باشد.  آتش بازی یک کار مخاطره آمیز خاص برای مردان بالغ می‌باشد.
مواد شیمیایی
مواد شیمیایی از ۲ تا ۱۱٪ علت سوختگی‌ها را به خود اختصاص می‌دهند و علت ۳۰٪ مرگ‌های ناشی از سوختگی می‌باشند. سوختگی‌های ناشی از مواد شیمیایی می‌توانند به وسیله بیش از ۲۵۰۰۰ ماده شیمیایی به وجود آیند، که بیشتر آن‌ها باز قوی (۵۵٪) یا اسید قوی (۲۶٪) هستند. اکثر مرگ‌های ناشی از سوختگی شیمیایی در درجه دوم اهمیت نسبت به بلع این مواد قرار می‌گیرند. عوامل شیمیایی رایج شامل این موارد می‌شوند: اسید سولفوریک که در پاک کننده‌های حمام و دستشویی یافت می‌شود، سدیم هیپوکلریت که در سفید کننده‌ها یافت می‌شود و هالوآلکان که در رنگ زداها یافت می‌شود. هیدرو فلوئوریک اسید می‌تواند باعث به وجود آمدن سوختگی‌های عمیقی شود که ممکن است تا مدتی بعد از تماس علائم بیماری را نشان ندهد. فرومیک اسید ممکن است باعث از کار افتادن تعداد قابل توجهی از گلبول‌های قرمز شود.
برق
آسیب‌ها یا سوختگی‌های الکتریکی به ولتاژ بالا (برابر یا بیشتر از ۱۰۰۰ ولت)، ولتاژ پایین (کمتر از ۱۰۰۰ ولت)، یا سوختگی حاصل از برق ترکش اتمی که در درجه دوم اهمیت نسبت به قوس الکتریکی قرار می‌گیرد دسته‌بندی می‌شوند. رایج‌ترین علل سوختگی در کودکان سوختگی به وسیله سیم‌های برق (۶۰٪) و به دنبال آن سوختگی به وسیله پریزهای برق (۱۴٪) می‌باشند. صاعقه نیز می‌تواند باعث سوختگی الکتریکی شود. عوامل ریسک پذیری که منجر به برخورد صاعقه می‌شود شامل انجام فعالیت‌هایی مانند کوهنوردی، گلف و ورزش‌هایی که در فضای باز انجام می‌گیرد و همچنین کار کردن در فضای باز می‌شود. مرگ و میر ناشی از برخورد صاعقه در حدود ۱۰٪ می‌باشد. اگرچه آسیب‌های الکتریکی منجر به سوختگی می‌شود، اما ممکن است باعث شکست یا نابجایی و در مرحله بعد ترومای ناقض یا انقباض عضله شوند. در آسیب‌های ناشی از ولتاژ زیاد، بیشتر آسیب ممکن است داخلی باشد و به همین دلیل نمی‌توان وسعت آسیب را صرفاً به وسیله بررسی پوست برآورد کرد. ممکن است تماس با ولتاژ بالا یا ولتاژ پایین آریتمی قلب یا ایست قلبی را به همراه داشته باشد.
تشعشع
سوختگی تشعشعی ممکن است بر اثر تماس طولانی با پرتو فرابنفش (مانند اشعه خورشید، کیوسک‌های برنزه شدن یا جوشکاری با قوس الکتریکی یا از پرتو یونی مانند پرتو درمانی، پرتو ایکس یا تابش پرتو) به وجود آید. تماس با نور خورشید رایج‌ترین علت سوختگی‌های تشعشعی و به طور کلی رایج‌ترین علت سوختگی‌های سطحی می‌باشد. افراد مختلف به شکل‌های مختلف و بر اساس نوع پوست خود دچار آفتاب سوختگی می‌شوند. اثری که پرتو یونی بر روی پوست می‌گذارد به میزان تماس با محل بستگی دارد و به دنبال آن بعد از ۳گری ریزش مو مشاهده می‌شود، بعد از ۱۰ گری سرخی پوست، بعد از ۲۰ گری افتادن پوست‌های مرطوب و بعد از ۳۰ گری مردگی بافت مشاهده می‌شود. سرخی پوست، اگر اتفاق بیفتد، مدتی پس از تماس بروز می‌کند. سوختگی‌های تشعشعی همانند سوختگی‌های دیگر درمان می‌شوند. سوختگی‌های ریز موجی به وسیله گرمایش حرارتی حاصل از مایکروویو رخ می‌دهند. اگرچه تماسی به کوتاهی دو ثانیه ممکن است باعث آسیب شود، اما به طور کل سوختگی به وسیله مایکروویو اتفاق نادری است.
عمدی
حمله علت ۳ – ۱۰٪ سوختگی افرادی است که بر اثر سوختگی با آب داغ یا آتش بستری می‌شوند. دلایل این کار عبارت است از: کودک آزاری، جروبحث‌های شخصی، همسر آزاری، سالمند آزاری و جروبحث‌های تجاری. آسیب ناشی از قرار گرفتن در معرض آب سرد یا آب داغ ممکن است نشانه کودک آزاری باشد. این آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که دست و پا یا قسمت تحتانی بدن (باسن یا میاندوراه) در زیر آب نگه داشته می‌شود. این کار باعث به وجود آمدن مرز فوقانی مشخصی می‌شود که در بیشتر موارد متقارن است. دیگر نشانه‌های ریسک بالای آزار احتمالی شامل این موارد می‌شود: سوختگی‌های محیطی اندام‌ها، نبود علائم دست و پا زدن در آب، سوختگی با عمق یکسان و ارتباط با نشانه‌های دیگر احمال یا سوء استفاده.
عروس سوزی، یک نوع خشونت خانگی، در بعضی از فرهنگ‌ها مانند هند اتفاق می‌افتد و زن به دلیل آنچه که شوهر یا خانواده شوهرش به عنوان مهریه ناکافی تلقی می‌کنند سوزانده می‌شود. در پاکستان اسید پاشی۱۳٪ از سوختگی‌های عمدی را به خود اختصاص می‌دهد و همواره با خشونت خانوادگی ارتباط دارد. خودسوزی (آتش زدن خود به نشانه اعتراض) نیز نسبتاً در بین زنان هند رواج دارد.
پاتو فیزیولوژی
پروتئین‌ها در دماهای بالاتر از ۴۴ درجه سلسیوس (۱۱۱ درجه فارنهایت) شروع به از دست دادن شکل سه بعدی خود کرده و می‌شکنند. این عمل باعث آسیب رسیدن به سلول‌ها و بافت‌ها می‌شود. بسیاری از اثرات مستقیم سلامت ناشی از سوختگی، عوارض جانبی اختلال در عملکرد عادی پوست هستند. این تأثیرات اختلال حساسیت پوست، توانایی جلوگیری از هدر رفتن آب از طریق تبخیر و توانایی کنترل دمای بدن را در بر می‌گیرد. اختلال غشاهای سلولی باعث می‌شود سلول‌ها پتاسیم را به فضای بیرون از سلول رها کنند و در عوض آب و سدیم جذب کنند. در سوختگی‌های وسیع (بیش از ۳۰٪ کل سطح بدن)، واکنش التهابی قابل توجهی رخ می‌دهد. این عمل باعث کمبود شدید مایع از مویرگ و بافت خیز (آماس) می‌شود. و باعث از دست رفتن حجم کلی خون می‌شود، در این حالت خون باقی‌مانده پلاسمای زیادی از دست می‌دهد و در نتیجه غلظت خون افزایش پیدا می‌کند.  گردش ضعیف خون به اندامها مانند کلیه و دستگاه گوارش باعث نارسایی کلیه و زخم معده می‌شود. افزایش کاکتول آمی و کورتیزول ممکن است باعث افزایش متابولیسم بدن شود و سال‌ها ادامه داشته باشد.  این افزایش با برون ده قلبی، دگرگشت، تند تپشی و عملکرد ایمنی ضعیف بدن در ارتباط است.
تشخیص بیماری
سوختگی‌ها براساس عمق، نوع سوختگی، وسعت و آسیب‌های مرتبط دسته‌بندی می‌شوند. رایج‌ترین دسته‌بندی بر اساس عمق سوختگی است. معمولاً عمق سوختگی از طریق آزمایش تعیین می‌شود، این در حالی است که کالبد شکافی نیز در مواردی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تعیین دقیق عمق سوختگی به وسیله یک معاینه دشوار است، برای این کار لازم است چندین آزمایش در طول یک دوره زمانی صورت بگیرد. در افرادی که سر درد یا سرگیجه دارند و از سوختگی به وسیله آتش رنج می‌برند، باید مسمومیت با منوکسید کربن را در نظر گرفت. مسمومیت با سیانور نیز باید در نظر گرفته شود.
وسعت
وسعت سوختگی به عنوان درصدی از سطح کلی سوختگی بدن (TBSA) که دچار سوختگی‌های با ضخامت نسبی و کامل می‌شوند محاسبه می‌شود. سوختگی‌های درجه اول که قرمز رنگ و بدون تاول هستند و در این ارزیابی شامل نمی‌شوند. اغلب سوختگی‌ها (۷۰٪) کمتر از ۱۰٪ سطح کلی سوختگی بدن را شامل می‌شود. روش‌های مختلفی برای تعیین سطح کلی سوختگی بدن وجود دارد از جمله «قانون نه‌ها»، نمودار لوند و برودر و تخمین بر اساس اندازه کف دست شخص. یادگیری و به کار بردن قانون نه‌ها بسیار راحت است ولی فقط در افراد بالای ۱۶ سال دقیق است. ارزیابی‌های دقیق تر را می‌توان به وسیله استفاده از نمودارهای لوند و برودر انجام داد، به وسیله این نمودارها می‌توان بخش‌های مختلفی از بدن افراد بالغ و کودکان که دچار سوختگی شده‌است را ارزیابی کرد. وسعت اثر دست (شامل کف دست و انگشتان) انسان تقریباً ۱٪ کل سطح بدن اوست.
شدت
انجمن سوختگی آمریکا یک سیستم دسته‌بندی را به وجود آورد که بر اساس آن می‌توان تشخیص داد چه موقع نیاز است بیمار را به یک مرکز تخصصی سوختگی انتقال داد. بر طبق این سیستم، سوختگی‌ها به سه دسته جزئی، متوسط و کلی تقسیم می‌شوند. این تقسیم‌بندی بر اساس چندین عامل از جمله وسعتی که پوست دچار سوختگی شده، آسیب به ناحیه‌های ساختاری خاص، سن فرد و آسیب‌های مرتبط صورت می‌گیرد. سوختگی‌های جزئی را می‌توان در خانه درمان کرد، سوختگی‌های متوسط را معمولاً در بیمارستان درمان می‌کنند و سوختگی‌های کلی در مراکز سوختگی درمان می‌شوند.
پیشگیری
از نظر تاریخی در حدود نیمی از سوختگی‌ها قابل پیشگیری هستند. رنامه‌های پیشگیری از سوختگی به طور قابل توجهی میزان سوختگی‌های شدید را کاهش داده‌است. معیارهای پیشگیری شامل موارد زیر می‌شود: کنترل کردن دمای آب داغ، زنگ‌های هشدار دود، سیستم آب پاشی خودکار، ساختمان سازی مناسب و لباس‌های ضد آتش. کارشناسان توصیه می‌کنند دمای آبگرم کن زیر۴۸٫۸ درجه سلسیوس (۱۱۹٫۸ درجه فارنهایت) تنظیم شود. معیارهای دیگر برای جلوگیری از سوختگی ناشی از آب جوش شامل استفاده از دماسنج برای اندازه‌گیری دمای آب حمام و نیز استفاده از محافظ بخاری یا اجاق گاز می‌باشد. اگرچه اثر پخش آتش نامشخص است، اما شواهد احتمالی مفیدی مانند محدود کردن فروش وسایل آتش بازی به کودکان وجود دارد.
مراقبت
احیای بیمار با ارزیابی و تثبیت راه‌های تنفسی، تنفس و گردش خون فرد شروع می‌شود. اگر فرد نتواند تنفس کند به لوله گذاری فوری نیاز است. به دنبال این عمل می‌بایست از سوختگی نیز مراقبت کرد. افرادی که دچار سوختگی شدید هستند را می‌بایست با پارچه‌ای سفید پوشاند و آن‌ها را به بیمارستان انتقال داد. از آنجایی که احتمال دارد زخم‌های به وجود آمده از سوختگی دچار عفونت شوند، در صورتی که بیمار در پنج سال گذشته در برابر کزاز واکسینه نشده‌است می‌بایست به او واکسن کزاز تزریق شود. در آمریکا، ۹۵٪ افرادی دچار سوختگی که به اورژانس مراجعه می‌کنند درمان و ترخیص می‌شوند و ۵٪ نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند. تغذیه اولیه در مورد سوختگی‌های کلی بسیار اهمیت دارد. درمان با اکسیژن پر فشار نیز علاوه بر درمان‌های معمولی مؤثر است.
مایعات وریدی
جایگزینی مایع در افرادی که دچار خونیاری ضعیف هستند توصیه می‌شود. بهتر است مایع درمانی و مراقبت ویژه در کودکانی که دچار ۲۰–۱۰٪ و بزرگسالانی که دچار بیش از ۱۵٪ سوختگی می‌باشند صورت گیرد. در صورت امکان این عمل در افرادی که دچار سوختگی بالای ۲۵٪ می‌باشند می‌بایست قبل از بستری شدن در بیمارستان صورت بگیرد. فرمول پارکلند می‌تواند به تعیین حجم مایع وریدی مورد نیاز در طول ۲۴ ساعت اول کمک کند. این فرمول بر اساس وزن و سطح سوختگی فرد می‌باشد. نصف این مایع می‌بایست در طول ۸ ساعت اول و باقی‌مانده آن در طول ۱۶ ساعت بعدی به فرد داده شود. بازه زمانی از زمانی که فرد دچار سوختگی شده‌است محاسبه می‌شود نه از زمانی که مایع درمانی آغاز می‌شود. کودکان به مایع نگهدارنده بیشتری نیاز دارند که شامل گلوکز می‌شود. علاوه بر این، افرادی که دچار آسیب به اندام‌های تنفسی شده‌اند نیاز به مایع بیشتری دارند. اگرچه مایع درمانی ناکافی باعث به وجود آمدن مشکلاتی می‌شود، مایع درمانی زیاد نیز می‌تواند مضر باشد. این فرمول‌ها صرفاً جهت راهنمایی شما هستند که در آن تزریق به طور ایدئال به حجم ادرار>۳۰ میلی لیتر در ساعت در بزرگسالان یا>۱ میلی لیتر در کیلوگرم در کودکان و فشار خون متوسط شریانی بیشتر از ۶۰ میلی‌متر جیوه تنظیم شده‌است. اگرچه در بیشتر موارد از محلول رینگرلاکتاک استفاده می‌شود، اما هیچ مدرکی مبنی بر برتری این محلول نسبت به سرم نرمال سالین وجود ندارد. به نظر می‌رسد مایعات شبه بلوری نیز به همان خوبی مایع کلوئیدی باشد، این در حالی است که کلوئیدها گران‌تر هستند و به همین دلیل توصیه نمی‌شوند. در سوختگی‌ها به ندرت به انتقال خون نیاز می‌شود. انتقال خون برای جلوگیری از بدتر شدن حال بیمار و تنها هنگامی که سطح هموگلوبین خون زیر ۸۰–۶۰ g/L(6-8 g/dL) برسد توصیه می‌شود. در صورت نیاز می‌بایست کاتتر درون رگی از طریق پوست سوخته قرار داده شود یا از تزریق درون استخوانی استفاده شود.
مراقبت از زخم
خنک کردن اولیه (ظرف مدت ۳۰ دقیقه از زمان سوختگی) باعث کاهش میزان و درد سوختگی می‌شود، اما باید در نظر داشت خنک کردن زیاد می‌تواند باعث هیپوترمی شود. نباید در عمل خنک کردن به جای آب خنک۱۰–۲۵ درجه سلسیوس (۵۰٫۰–۷۷٫۰ درجه فارنهایت) از یخ استفاده کرد زیرا استفاده از یخ باعث آسیب بیشتر به محل سوختگی می‌شود. در سوختگی‌های ناشی از مواد شیمیایی باید محل سوختگی را با مقدار زیاد آب شستشو داد. شستشو با آب و صابون، جدا کردن بافت‌های مرده و بستن زخم جنبه‌های مهم مراقبت از زخم می‌باشند. مشخص نیست در مورد تاول باید چه اقدامی صورت بگیرد. شواهد نشان می‌دهد بهترین کار این است که آن‌ها را به حال خود بگذاریم. سوختگی‌های درجه دو را باید بعد از دو روز ارزیابی کرد. شواهد اندکی برای تعیین نوع پانسمان و بستن زخم در سوختگی‌های درجه اول و دوم وجود دارد. عاقلانه‌ترین این است که سوختگی‌های نوع اول را پانسمان نکرد. اگرچه آنتی‌بیوتیک‌های موضعی در بیشتر موارد توصیه می‌شود اما شواهد انکی مبنی بر مؤثر بودن آن‌ها وجود دارد. سیلور سولفادیازین (یک نوع آنتی‌بیوتیک) به هیچ وجه توصیه نمی‌شود زیرا استفاده از آن ممکن است باعث افزایش زمان بهبودی شود. شواهد اندکی وجود دارد که استفاده از نقره یا درمان جراحت به وسیله فشار منفی را توصیه می‌کنند.
درمان با دارو
سوختگی‌ها می‌توانند بسیار دردناک باشند، از این رو روش‌های مختلفی برای مدیریت درد وجود دارد. این روش‌ها شامل استفاده مسکن‌های ساده (مانند ایبوپروفن و استامینوفن) و نیز ایپوئیدها از جمله مورفین می‌شود.بنزودیازپین‌ها نیز ممکن است همراه با مسکن‌ها استفاده شوند تا اضطراب فرد را کاهش دهد.  استفاده از آنتی هیستامین، ماساژ و تحریک عصب از راه پوست در طول فرایند بهبود به کاهش خارش کمک می‌کند. هرچند آنتی هیستامین تنها بر روی ۲۰٪ از افراد تأثیر گذار است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد استفاده از گاباپنتین مفید بوده و استعمال آن برای افرادی که آنتی هیستامین بر آن‌ها تأثیر ندارد توصیه می‌شود. آنتی‌بیوتیک درون رگی قبل از عمل برای افرادی توصیه می‌شود که دارای سوختگی‌های وسیع (<۶۰٪ سطح بدن) می‌باشند توصیه می‌شود،  از سال ۲۰۱۰ به دلیل نگرانی‌های مربوط به مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک و ریسک زیاد عفونت قارچی، دستورالعمل‌ها استفاده عمومی آن‌ها را توصیه نمی‌کند. با این وجود شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد که استفاده از این آنتی‌بیوتیک‌ها می‌تواند باعث افزایش میزان زنده ماندن در افرادی شود که دارای سوختگی شدید و وسیع می‌باشند. ستفاده از اریتروپویتین در درمان یا جلوگیری از کم خونی افرادی که دچار سوختگی هستند مؤثر نیست. کلسیم گلوکونات در سوختگی‌های ناشی از اسید هیدروفلوریک به عنوان یک پاد زهر خاص عمل می‌کند و می‌توان آن را به صورت تزریق در رگ و یا به صورت موضعی استفاده کرد. جراحی زخم‌هایی که نیازمند بسته شدن به وسیله گرافت پوست یا فلاپ (به طور معمول هرچیز که بیشتر از سوختگی کوچک با ضخامت کامل باشد) هستند را می‌بایست سریع درمان کرد. سوختگی‌های محیطی دست و پا سینه نیازمند بریدن غشا عضلانی اطراف نواحی سوخته یا اسکارتومی می‌باشد. این عمل برای درمان یا جلوگیری مشکلات گردش خون در دست و پا یا ترکیب خون با اکسیژن صورت می‌گیرد. مشخص نیست این عمل در سوختگی‌های گردن یا انگشتان مؤثر است یا خیر. در سوختگی‌های الکتریکی ممکن است به فاشیاتومی نیاز باشد.
درمان‌های دیگر
از زمان‌های قدیم عسل برای بهبود زخم‌های ناشی از سوختگی‌های درجه اول و دوم استفاده می‌شود. شواهد استفاده از آلوئه ورا بسیار کم است. اگرچه ممکن است آلوئه ورا به تسکین درد کمک کند و گزارشی از سال ۲۰۰۷ شواهدی مبنی بر کوتاه شدن زمان بهبودی ارائه داد، اما گزارش بعدی در سال ۲۰۱۲ هیچگونه اثر بهبود به وسیله سولفادیازین نقره را تأیید نکرد. شواهد اندکی وجود دارد که نشان دهد ویتامین ایبه رفع کلوئید یا جای زخم کمک کند. کره در این مورد اصلاً توصیه نمی‌شود. در کشورهای کمتر توسعه یافته تا یک سوم سوختگی‌ها به روش طب سنتی درمان می‌شود، در این روش از تخم مرغ، گِل، برگ یا مدفوع گاو استفاده می‌شود. در بعضی موارد مدیریت جراحی به دلیل کمبود منابع مالی و دسترسی محدود است. روش‌های دیگری وجود دارد که می‌تواند علاوه بر دارو به منظور کاهش درد و اضطراب استفاده شود از جمله: درمان با واقعیت مجازی، هیپنوتیزم و رویکردهای رفتاری مانند تکنیک‌های منحرف کردن فکر.
روش‌های جدید درمان اسکار
با روشهایی مانند درم ابریژن، با کمک لیزر یا امواج رادیویی (RF)، برخی پمادهای موضعی مانند فیبرینولیز، تزریق استروئید و … تلاش می‌شود اسکار ایجاد شده برطرف شود.
برخی از انواع امواج لیزری تأثیر بسزایی در درمان انواع مختلف اسکار خصوصاً اسکار سوختگی دارد. مکانیزم عمل این لیزرها در ایجاد شوک گرمایی ناگهانی در عمق پوست (درم) و تحریک آن به کلاژن سازی می‌باشد که این کلاژن سازی طبق آخرین تحقیقات تا ۹ ماه پس از درمان با دستگاه نیز ادامه میابد. مکانیزم عمل این لیزرها در ایجاد شوک گرمایی ناگهانی در عمق پوست (درم) و تحریک آن به کلاژن سازی می‌باشد که این کلاژن سازی طبق آخرین تحقیقات تا ۹ ماه پس از درمان با دستگاه نیز ادامه میابد.

پیش آگهی
پیش آگهی در افرادی که دچار سوختگی‌های وسیع تر هستند، افراد مسن تر و زنان وخیم تر است.[۱۰] وجود آسیب‌های ناشی از استنشاق دود، آسیب‌های جدی دیگر مانند ترک خوردن شدید استخوان و بیماری‌های زمینه‌ای (مانند بیماری‌های قلبی، دیابت، بیماری‌های روانپزشکی و قصد خودکشی) نیز بر پیش آگهی تأثیر می‌گذارد. به طور میانگین، از کل افرادی که به مراکز سوختگی آمریکا مراجعه می‌کنند، ۴٪ جان خود را از دست می‌دهند، که این میزان به شدت آسیب ناشی از سوختگی بستگی دارد. به عنوان مثال، افرادی که سطح سوختگی بدنشان کمتر از ۱۰٪ است دارای نرخ مرگ و میر کمتر از ۱٪ می‌باشند، این در حالی است که افرادی که سطح سوختگی بالای ۹۰٪ دارند دارای نرخ مرگ و میر ۸۵٪ می‌باشند. name=ABA2012pg10/> در افغانستان، افرادی که دارای سطح سوختگی بالای ۶۰٪ هستند به سختی زنده می‌مانند. در گذشته از سیستم پیش بینی احتمال مرگ برای تعیین پیش آگهی سوختگی‌های کلی استفاده می‌شد اما با توسعه مراقبت‌های درمانی، این سیستم دیگر ابزار دقیقی به‌شمار نمی‌آید. میزان مرگ و میر به وسیله جمع وسعت سوختگی (% کل سطح بدن) با سن فرد تعیین می‌شود که حاصل آن تقریباً با خطر مرگ برابر است.
عوارض
سوختگی می‌تواند دارای عوارض زیادی باشد که عفونت شایع‌ترین آن هاست. عوارض احتمالی سوختگی به ترتیب کثرت شامل موارد زیر می‌شود: ذات الریه، سلولیت، عفونت مجاری ادرار و نارسایی تنفسی. عوامل خطر در عفونت شامل این موارد می‌شود: سوختگی بیش از ۳۰٪ کل سطح بدن، سوختگی با ضخامت کامل، کم یا زیاد بودن سن (پیر با جوان) یا سوختگی‌های پاها یا میاندوراه. ذات الریه بیشتر در افرادی مشاهده می‌شود که دچار آسیب تنفسی شده‌اند. کم خونی در سوختگی با ضخامت کامل که در آن وسعت سوختگی بیش از ۱۰٪ کل سطح بدن است بیسار معمول است. سوختگی الکتریکی که نتیجه اش از کار افتادن ماهیچه است ممکن است منجر به سندروم کمپارتمان یا رابدومیلوزیس شود. ر اساس تخمین‌های صورت گرفته، ترومبوز سیاهرگی عمقی در ۶ تا ۲۵٪ افراد اتفاق می‌افتد. حالت بیش متابولیک که سال‌ها پس از سوختگی در فرد باقی می‌ماند می‌تواند باعث کاهش ضخامت استخوان و از دست رفتن توده ماهیچه‌ای شود. ممکن است بعد از سوختگی به ویژه در افراد جوان و کسانی که دارای پوست تیره هستند شاهد کلوئید باشیم. ممکن است کودکان بعد از سوختگی دچار ضربه روانی شدید شده و اختلال استرس پس از سانحه را تجربه کنند. اثر زخم نیز می‌تواند باعث بدریخت شدن شکل بدن شود. در کشورهای در حال توسعه ممکن است سوختگی باعث انزوای اجتماعی، فقر مطلق و ترک کردن در کودکان شود.

جهت مشاوره یا پانسمان زخم سوختگی در منزل با ما تماس بگیرید.

۲۲۷۶۶۰۸۰
۲۲۷۶۶۰۹۰

زخم پای دیابتی یکی از عوارض قابل توجه دیابت است و بیشترین قسمت عوارض پای دیابتی را تشکیل می‌دهد. حدود ۱۵ درصد مبتلایان به دیابت گرفتار زخم پای دیابتی می‌شوند و حدود ۸۴ درصد موارد قطع قسمت انتهایی پا را تشکیل می‌دهد. در طی ۲۰ سال اخیر افزایش مرگ و میر ناشی از دیابت بیشتر ناشی از عوارض عروقی دیابت بوده است که شامل درگیری عروق ریز مانند درگیری‌های کلیه و رتینوپاتی و درگیری عروق بزرگ شامل عروق انتهای اندام تحتانی که به دنبال آن اختلال در فرایند ترمیم زخم رخ می‌دهد.

مکانیسم ایجاد زخم پای دیابتی
دیابت با چند مکانیسم موجب زخم پای دیابتی می‌شود. معمولاً علت اصلی ایجاد زخم فقدان حس درد در زمینه نوروپاتی است. از طرفی دیگر خود نوروپاتی پوست پا را خشک و شکننده می‌کند و استعداد ترک برداشتن پوست را افزایش می‌دهد. از طرف دیگر به علت اختلال سیستم ایمنی، ساز و کار مقابله با میکروب‌ها در افراد دیابتی اختلال دارد و زخم افراد دیابتی در عفونی شدن قرار دارد. از طرف دیگر به علت درگیری عروقی، خون رسانی به بافت‌های آسیب دیده مختل است و همین ترمیم بافت را با اختلال مواجه می‌کند.
پیشگیری
مهمترین اقدام پیشگیری از ایجاد زخم است.
جلوگیری از تحت فشار قرار گرفتن نقاطی از پا که معمولاً تحت فشار قرار می‌گیرند.
جلوگیری از سوختگی پای دیابتی به وسیله دوری از وسایل گرمازا
مرطوب نگه داشتن پاها به وسیله وازلین و مرطوب کننده‌ها
درمان
درمان زخم پای دیابتی شامل شستشو و پانسمان مناسب و استفاده از آنتی‌بوتیک و در صورت نیاز دبریدمان و آمپوتاسیون است.

جهت مشاوره یا پانسمان زخم پای دیابتی در منزل با ما تماس بگیرید.

۲۲۷۶۶۰۸۰
۲۲۷۶۶۰۹۰

عفونت محل جراحی

الف: عفونت محل جراحی (عفونت سطحی)

عفونت سطحی محل جراحی باید ویژگی های زیر را داشته باشد: عفونت طی 30 روز پس از عمل جراحی روی داده باشد و تنها، پوست و بافت زیر پوستی را درگیر کرده باشد و دست کم یکی از موارد زیر را داشته باشد:

الف) ترشح چرکی از محل برش سطحی؛

ب) ارگانیسم از مایع یا بافت محل برش سطحی که به طور آسپتیک تهیه شده باشد، جدا گردد؛

پ) دست کم یکی از علائم یا نشانه های: دردناکی، ورم موضعی، قرمیز یا گرمی وجودداشته باشد و زخم را پزشک عمداً باز کرده باشد، مگر اینکه کشت منفی باشد؛

ت) تشخیص عفونت سطحی توسط پزشک مربوطه مطرح شده باشد.

توصیه لازم در گزارش دهی:

– آبسه بخیه(آماس و ترشح مختصر از محل عبور نخ بخیه) را به عنوان عفونت گزارش نکنید؛

– موضع محدود چاقوخوردگی را براساس عمق آن به عنوان عفونت پوست یا بافت نرم گزارش کنید؛

– اگر عفونت محل جراحی به فاسیا و لایه های عضلات نیز نفوذ کند به عنوان عفونت عمقی محل جراحی گزارش کنید؛

– عفونت هایی که محل های برش و سطحی و عمقی را درگیر کرده است به عنوان عفونت برش عمقی گزارش کنید.

ب: عفونت محل جراحی (عفونت عمقی)

عفونت عمقی محل جراحی باید ویژگی های زیر را داشته باشد:

عفونت مربوط به عمل جراحی که طی 30 روز بروز کرده باشد در صورتی که هیچ چیزی (implant) در محل قرار داده نشده باشد و یا طی یک سال بروز کرده باشد در صورتی که چیزی در محل قرار گرفته باشد و بافت های عمقی(فاسیا و لایه های عضلانی) را درگیر کرده باشد و بیمار دست کم یکی از ویژگی های زیر راداشته باشد:

الف) ترشح چرکی از عمق محل برش به شرطی که مربوط به یک ارگان یا فضای دیگر نباشد؛

ب) عفونت عمقی محل جراحی که خود به خود یا توسط جراح و یا در زمانی که یکی از علائم یا نشانه های زیر بروز کند، باز می شود مگر اینکه زخم دارای کشت منفی باشد: دمای بالای 38، حساسیت و دردناکی موضعی؛

پ) آبسه یا شواهد دیگری از عفونت در عمق زخم که در حین جراحی مجدد، آزمایش های هیستوپاتولوژیک یا رادیولوژی دیده شود؛

ت) تشخیص عفونت عمقی توسط پزشک مربوطه.

ج: نوع عفونت :عفونت محل جراحی(اعضای داخلی، فضاهای بین اعضا)

این نوع عفونت عبارت است از عفونت هر بخش بدن(بجز محل برش پوستی، فاسیا، لایه های عضلات) که باز شده و حین عمل جراحی دستکاری شود. این عفونت ها را تحت عنوان عفونت محل جراحی (باذکر نام ارگان/ یا فضای درگیر) ذکر می کنند. آنچه در جدول بعد می آید محل های ویژ] ای را که در طبقه بندی محل های عفونت وجود دارد ذکر می کند.

برای مثال آبسه دیافراگم متعاقب برداشتن آپاندیس را به عنوان عفونت محل جراحی در داخل شکم ذکر می کنند. این عفونت اگر مربوط به عمل جراحی باشد، طی 30 روز پس از عمل جراحی (در صورتی که هیچ چیزی در محل قرار نگرفته باشد) یا طی یک سال (اگر چیزی در محل قرار گرفته باشد) بروز نموده و می تواند عفونت هر قسمتی از بدن را شامل گردد(بجز محل برش جراحی، فاسیا یا لایه های عضلانی) که طی عمل جراحی دستکاری شده است و بیمار دست کم یکی از ویژگی های زیر را دارد:

الف) خروج ترشح چرکی از درنی که در محل زخم و داخل فضا یا ارگان خاصی قرار داده اند؛

ب) وجود ارگانیسم که از طریق کشت داخل فضا یا ارگان ویژه یا بافت خاصی ثابت شود؛

پ) آبسه یا هرگونه شواهدی دال بر عفونت در زخم یا فضا و یا ارگانی خاص که از طریق مشاهده مستقیم یا آزمایشات بافت شناسی یا رادیولوژیکی کشف شود؛

ت) تشخیص پزشک.

جهت مشاوره یا پانسمان زخم محل جراحی در منزل با ما تماس بگیرید.

۲۲۷۶۶۰۸۰
۲۲۷۶۶۰۹۰

زخم بستر (Bedsore) به آسیب بافت بدن ( پوست٬ درم٬ اپیدرم و ماهیچه) در اثر ایجاد فشار طولانی مدت بر یک یا چند نقطه از بدن گفته می‌شود. خوابیدن درازمدت در یک وضعیت ثابت، سائیدگی در صندلی یا بستر، استفاده از لگن بیمار به طور نامناسب و یا سائیدگی با ملحفه می‌تواند به بخشی از پوست یا بافت بدن آسیب بزند.

بیماران بستری‌شده یا در حال کما، افراد مفلوج یا متحرک با ویلچیر از جمله افرادی هستند که در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار دارند.
زخم بستر اغلب در قسمت های استخوانی بدن به وجود می آید چون در این بخش ها فشار بیشتری بر پوست وارد می‌شود و چربی کمتری برای حفاظت از این ناحیه وجود دارد. (بیشتر…)

این نوع تزریق برای یک درمان کامل تر تسکین درد یا برای تشخیص علت درد کمر استفاده می شود.

این نوع تزریق توسط یک سوزن یا لوله بطور مستقیم داخل رگ شما وارد می شود.

به داخل غشای میانی پوست وارد می شود (بیشتر…)